السلام علیک یا جوادالائمه (ع)

دیشب بعد از نماز مغزب و عشا همزمان با سالروز شهادت حضرت امام جواد الائمه مراسم عزاداری در حسینیه ی حضرت امام زین العابدین (ع) شهرک سعدی شیراز برقرار شد. این مراسم با تلاوتی چند از آیات قرآن کریم سوره های مریم و قدر توسط قاری روشندل جناب آقای گودرزی قرائت گردید. بعد از آن حضرت حجه الاسلام و المسلمین حاج آقا میر عماد از عقیدتی سیاسی وزارت دفاع استان فارس به سخنرانی پرداختند. در ادامه جناب حاج سید عباس انجوی به ذکر مصیبت و مداحی پرداختند.  

خلاصه ی زندگینامه ی امام جواد(ع) 

نام: محمد

کنیه : ابوجعفر ثانى و ابوعلى

لقب مبارکش: «تقى‏» و «جواد» مى‏باشد. القاب دیگری مانند: رضی، متقی، قانع، مرتضى، نجیب، منتخب، هادى القضاة ، سیّدالهداة، مصباح المتهجّدین، جوادالا ئمّه نیز داشته، ولی تقی از همه معروفتر می باشد.

پدر: امام علىّ بن موسى الرّضا، مُغیث الشّیعة والزّوّار علیهماالصلاة

مادر گرامی اش: سبیکه یا خیزران است که این دو نام در تاریخ زندگی آن حضرت ثبت است . «سبیکه‏» که از خاندان «ماریه قبطیه‏» همسر پیامبر اسلام به شمار مى‏رود، از نظر فضایل اخلاقى، در درجه والایى قرار داشت و برترین زنان زمان خود بود، به طورى که امام رضا علیه السلام از او به عنوان بانویى منزه و پاکدامن و با فضیلت ‏یاد مى‏کرد.

ولادت: در سال 195هجری در مدینه ولادت یافت .

نقش انگشتر: نِعمَ القادِرُ اللهُ

امام محمد تقی (ع ) هنگام وفات پدر 8 ساله بود . پس از شهادت جانگداز حضرت رضا علیه السلام در اواخر ماه صفر سال 203ه مقام امامت به فرزند ارجمندش حضرت جوادالأئمه (ع ) انتقال یافت .

دوران عمر آن امام بزرگوار 25سال و دوره امامتش 17سال بوده است.

حضرت در مجموع دوران امامت‏ خود، با دو خلیفه عباسى، یعنى مامون (193 - 218) و معتصم (218 - 227) معاصر بوده است .

زنان و فرزندان حضرت امام جواد (ع )

همسر حضرت جواد (ع ) ام الفضل دختر مأمون بود. حضرت جواد (ع ) از ام الفضل فرزندی نداشت .

حضرت امام محمد تقی زوجه دیگری مشهور به ام ولد و به نام سمانه مغربیه داشته است .

فرزندان آن حضرت را 4 پسر و 4 دختر نوشته اند بدین شرح :

1 - حضرت ابوالحسن امام علی النقی ( هادی )

2 - ابواحمد موسی مبرقع

3 - ابواحمد حسین

4 - ابوموسی عمران

5 – فاطمه

6- خدیجه

7- ام کلثوم

8- حکیمه

امام نهم ما در آخر ماه ذیقعده سال 220ه . به سرای جاویدان شتافت. قبر مطهرش در کاظمیه یا کاظمین، عقب قبر منور جدش حضرت موسی بن جعفر (ع ) زیارتگاه شیعیان و دوستداران است .

نماز و زیارت امام جواد (ع)

نماز امام جواد علیه السلام: 

نماز امام جواد (ع) چهار رکعت است، که در هر رکعت پس از قرائت سوره حمد، چهار مرتبه سوره توحید خوانده مى شود؛ و پس از آخرین سلام نماز و ذکر تسبیحات حضرت فاطمه زهراء علیها السلام، صد مرتبه " اللّهمّ صلّ على محمّد و آل محمّد" گفته مى شود. و سپس نیازها و خواسته هاى مشروعه خویش را از درگاه خداوند متعال مسئلت مى نماید، که انشاءاللّه بر آورده خواهد شد. 

زیارت امام جواد علیه السلام 

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا وَلِىَّ اللَّهِ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا حُجَّةَ اللَّهِ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا نُورَ اللَّهِ فى ظُلُماتِ الاْرْضِ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یَابْنَ رَسُولِ اللَّهِ  اَلسَّلامُ عَلَیْکَ وَ عَلى آبآئِکَ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ وَ عَلى اَبْنآئِکَ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ وَ عَلى اَوْلِیآئِکَ اَشْهَدُ اَنَّکَ قَدْ اَقَمْتَ الصَّلوةَ وَ آتَیْتَ الزّکوةَ وَ اَمَرْتَ بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَیْتَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ تَلَوْتَ الْکِتابَ حَقَّ تِلاوَتِهِ وَ جاهَدْتَ فِى اللَّهِ حَقَّ جِهادِهِ وَ صَبَرْتَ عَلَى الاْذى فى جَنْبِهِ حَتّى اَتیکَ الْیَقینُ اَتَیْتُکَ زآئِراً عارِفاً بِحَقِّکَ مُوالِیاً لاِوْلِیآئِکَ مُعادِیاً لاِعْدآئِکَ فَاشْفَعْ لى عِنْدَ ربک  

سلام بر تو اى ولى خدا  سلام بر تو اى حجت خدا سلام بر تو اى نور خدا در تاریکی‌هاى زمین سلام بر تو اى فرزند رسول خدا  سلام بر تو و بر پدران (پاک) تو  سلام بر تو و بر فرزندانت سلام بر تو و بر دوستانت گواهى دهم که به راستى تو برپاداشتى نماز را و بدادى زکات را و امر به معروف و نهى از منکر کردى و تلاوت کردى قرآن را چنانچه باید و جهاد کردى در راه خدا آن طور که شاید و شکیبا بودى بر آزار مردم در مورد (کار) خدا تا مرگت فرا رسید آمده‌ام به درگاهت براى زیارت در حالى که عارفم به حق تو و دوست دارم دوستانت را و دشمنم با دشمنانت پس شفاعت مرا بنما در پیشگاه پروردگارت.          

- مفاتیح الجنان

دعایی از صحیفه ی سجادیه

وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ إِذَا ابْتَدَأَ بِالدُّعَاءِ بَدَأَ بِالتَّحْمِیدِ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ الثَّنَاءِ عَلَیْهِ، فَقَالَ

الْحَمْدُ لِلَّهِ الْأَوَّلِ بِلَا أَوَّلٍ کَانَ قَبْلَهُ، وَ الْآخِرِ بِلَا آخِرٍ یَکُونُ بَعْدَهُ الَّذِی قَصُرَتْ عَنْ رُؤْیَتِهِ أَبْصَارُ النَّاظِرِینَ، وَ عَجَزَتْ عَنْ نَعْتِهِ أَوْهَامُ الْوَاصِفِینَ. ابْتَدَعَ بِقُدْرَتِهِ الْخَلْقَ ابْتِدَاعاً، وَ اخْتَرَعَهُمْ عَلَى مَشِیَّتِهِ اخْتِرَاعاً. ثُمَّ سَلَکَ بِهِمْ طَرِیقَ إِرَادَتِهِ، وَ بَعَثَهُمْ فِی سَبِیلِ مَحَبَّتِهِ، لَا یَمْلِکُونَ تَأْخِیراً عَمَّا قَدَّمَهُمْ إِلَیْهِ، وَ لَا یَسْتَطِیعُونَ تَقَدُّماً إِلَى مَا أَخَّرَهُمْ عَنْهُ. وَ جَعَلَ لِکُلِّ رُوحٍ مِنْهُمْ قُوتاً مَعْلُوماً مَقْسُوماً مِنْ رِزْقِهِ، لَا یَنْقُصُ مَنْ زَادَهُ نَاقِصٌ، وَ لَا یَزِیدُ مَنْ نَقَصَ مِنْهُمْ زَائِدٌ. ثُمَّ ضَرَبَ لَهُ فِی الْحَیَاةِ أَجَلًا مَوْقُوتاً، وَ نَصَبَ لَهُ أَمَداً مَحْدُوداً، یَتَخَطَّى إِلَیْهِ بِأَیَّامِ عُمُرِهِ، وَ یَرْهَقُهُ بِأَعْوَامِ دَهْرِهِ، حَتَّى إِذَا بَلَغَ أَقْصَى أَثَرِهِ، وَ اسْتَوْعَبَ حِسَابَ عُمُرِهِ، قَبَضَهُ إِلَى مَا نَدَبَهُ إِلَیْهِ مِنْ مَوْفُورِ ثَوَابِهِ، أَوْ مَحْذُورِ عِقَابِهِ، لِیَجْزِیَ الَّذِینَ أَسَاءُوا بِمَا عَمِلُوا وَ یَجْزِیَ الَّذِینَ أَحْسَنُوا بِالْحُسْنَى. عَدْلًا مِنْهُ، تَقَدَّسَتْ أَسْمَاؤُهُ، وَ تَظاَهَرَتْ آلَاؤُهُ، لَا یُسْأَلُ عَمَّا یَفْعَلُ وَ هُمْ یُسْأَلُونَ. وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَوْ حَبَسَ عَنْ عِبَادِهِ مَعْرِفَةَ حَمْدِهِ عَلَى مَا أَبْلَاهُمْ مِنْ مِنَنِهِ الْمُتَتَابِعَةِ، وَ أَسْبَغَ عَلَیْهِمْ مِنْ نِعَمِهِ الْمُتَظَاهِرَةِ، لَتَصَرَّفُوا فِی مِنَنِهِ فَلَمْ یَحْمَدُوهُ، وَ تَوَسَّعُوا فِی رِزْقِهِ فَلَمْ یَشْکُرُوهُ. وَ لَوْ کَانُوا کَذَلِکَ لَخَرَجُوا مِنْ حُدُودِ الْإِنْسَانِیَّةِ إِلَى حَدِّ الْبَهِیمِیَّةِ فَکَانُوا کَمَا وَصَفَ فِی مُحْکَمِ کِتَابِهِ «إِنْ هُمْ إِلَّا کَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ سَبِیلًا.» وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى مَا عَرَّفَنَا مِنْ نَفْسِهِ، وَ أَلْهَمَنَا مِنْ شُکْرِهِ، وَ فَتَحَ لَنَا مِنْ أَبْوَابِ الْعِلْمِ بِرُبُوبِیَّتِهِ، وَ دَلَّنَا عَلَیْهِ مِنَ الْإِخْلَاصِ لَهُ فِی تَوْحِیدِهِ، وَ جَنَّبَنَا مِنَ الْإِلْحَادِ وَ الشَّکِّ فِی أَمْرِهِ. حَمْداً نُعَمَّرُ بِهِ فِیمَنْ حَمِدَهُ مِنْ خَلْقِهِ، وَ نَسْبِقُ بِهِ مَنْ سَبَقَ إِلَى رِضَاهُ وَ عَفْوِهِ. حَمْداً یُضِی‏ءُ لَنَا بِهِ ظُلُمَاتِ الْبَرْزَخِ، وَ یُسَهِّلُ عَلَیْنَا بِهِ سَبِیلَ الْمَبْعَثِ، وَ یُشَرِّفُ بِهِ مَنَازِلَنَا عِنْدَ مَوَاقِفِ الْأَشْهَادِ، یَوْمَ تُجْزَى کُلُّ نَفْسٍ بِمَا کَسَبَتْ وَ هُمْ لَا یُظْلَمُونَ، یَوْمَ لَا یُغْنِی مَوْلًى عَنْ مَوْلًى شَیْئاً وَ لَا هُمْ یُنْصَرُونَ. حَمْداً یَرْتَفِعُ مِنَّا إِلَى أَعْلَى عِلِّیِّینَ فِی کِتَابٍ مَرْقُومٍ یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ. حَمْداً تَقَرُّ بِهِ عُیُونُنَا إِذَا بَرِقَتِ الْأَبْصَارُ، وَ تَبْیَضُّ بِهِ وُجُوهُنَا إِذَا اسْوَدَّتِ الْأَبْشَارُ. حَمْداً نُعْتَقُ بِهِ مِنْ أَلِیمِ نَارِ اللَّهِ إِلَى کَرِیمِ جِوَارِ اللَّهِ. حَمْداً نُزَاحِمُ بِهِ مَلَائِکَتَهُ الْمُقَرَّبِینَ، وَ نُضَامُّ بِهِ أَنْبِیَاءَهُ الْمُرْسَلِینَ فِی دَارِ الْمُقَامَةِ الَّتِی لَا تَزُولُ، وَ مَحَلِّ کَرَامَتِهِ الَّتِی لَا تَحُولُ. وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی اخْتَارَ لَنَا مَحَاسِنَ الْخَلْقِ، وَ أَجْرَى عَلَیْنَا طَیِّبَاتِ الرِّزْقِ. وَ جَعَلَ لَنَا الْفَضِیلَةَ بِالْمَلَکَةِ عَلَى جَمِیعِ الْخَلْقِ، فَکُلُّ خَلِیقَتِهِ مُنْقَادَةٌ لَنَا بِقُدْرَتِهِ، وَ صَائِرَةٌ إِلَى طَاعَتِنَا بِعِزَّتِهِ. وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَغْلَقَ عَنَّا بَابَ الْحَاجَةِ إِلَّا إِلَیْهِ، فَکَیْفَ نُطِیقُ حَمْدَهُ أَمْ مَتَى نُؤَدِّی شُکْرَهُ لَا، مَتَى. وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی رَکَّبَ فِینَا آلَاتِ الْبَسْطِ، وَ جَعَلَ لَنَا أَدَوَاتِ الْقَبْضِ، وَ مَتَّعَنَا بِأَرْوَاحِ الْحَیَاةِ، وَ أَثْبَتَ فِینَا جَوَارِحَ الْأَعْمَالِ، وَ غَذَّانَا بِطَیِّبَاتِ الرِّزْقِ، وَ أَغْنَانَا بِفَضْلِهِ، وَ أَقْنَانَا بِمَنِّهِ. ثُمَّ أَمَرَنَا لِیَخْتَبِرَ طَاعَتَنَا، وَ نَهَانَا لِیَبْتَلِیَ شُکْرَنَا، فَخَالَفْنَا عَنْ طَرِیقِ أَمْرِهِ، وَ رَکِبْنَا مُتُونَ زَجْرِهِ، فَلَمْ یَبْتَدِرْنَا بِعُقُوبَتِهِ، وَ لَمْ یُعَاجِلْنَا بِنِقْمَتِهِ، بَلْ تَأَنَّانَا بِرَحْمَتِهِ تَکَرُّماً، وَ انْتَظَرَ مُرَاجَعَتَنَا بِرَأْفَتِهِ حِلْماً. وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی دَلَّنَا عَلَى التَّوْبَةِ الَّتِی لَمْ نُفِدْهَا إِلَّا مِنْ فَضْلِهِ، فَلَوْ لَمْ نَعْتَدِدْ مِنْ فَضْلِهِ إِلَّا بِهَا لَقَدْ حَسُنَ بَلَاؤُهُ عِنْدَنَا، وَ جَلَّ إِحْسَانُهُ إِلَیْنَا وَ جَسُمَ فَضْلُهُ عَلَیْنَا فَمَا هَکَذَا کَانَتْ سُنَّتُهُ فِی التَّوْبَةِ لِمَنْ کَانَ قَبْلَنَا، لَقَدْ وَضَعَ عَنَّا مَا لَا طَاقَةَ لَنَا بِهِ، وَ لَمْ یُکَلِّفْنَا إِلَّا وُسْعاً، وَ لَمْ یُجَشِّمْنَا إِلَّا یُسْراً، وَ لَمْ یَدَعْ لِأَحَدٍ مِنَّا حُجَّةً وَ لَا عُذْراً. فَالْهَالِکُ مِنَّا مَنْ هَلَکَ عَلَیْهِ، وَ السَّعِیدُ مِنَّا مَنْ رَغِبَ إِلَیْهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ بِکُلِّ مَا حَمِدَهُ بِهِ أَدْنَى مَلَائِکَتِهِ إِلَیْهِ وَ أَکْرَمُ خَلِیقَتِهِ عَلَیْهِ وَ أَرْضَى حَامِدِیهِ لَدَیْهِ حَمْداً یَفْضُلُ سَائِرَ الْحَمْدِ کَفَضْلِ رَبِّنَا عَلَى جَمِیعِ خَلْقِهِ. ثُمَّ لَهُ الْحَمْدُ مَکَانَ کُلِّ نِعْمَةٍ لَهُ عَلَیْنَا وَ عَلَى جَمِیعِ عِبَادِهِ الْمَاضِینَ وَ الْبَاقِینَ عَدَدَ مَا أَحَاطَ بِهِ عِلْمُهُ مِنْ جَمِیعِ الْأَشْیَاءِ، وَ مَکَانَ کُلِّ وَاحِدَةٍ مِنْهَا عَدَدُهَا أَضْعَافاً مُضَاعَفَةً أَبَداً سَرْمَداً إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ. حَمْداً لَا مُنْتَهَى لِحَدِّهِ، وَ لَا حِسَابَ لِعَدَدِهِ، وَ لَا مَبْلَغَ لِغَایَتِهِ، وَ لَا انْقِطَاعَ لِأَمَدِهِ حَمْداً یَکُونُ وُصْلَةً إِلَى طَاعَتِهِ وَ عَفْوِهِ، وَ سَبَباً إِلَى رِضْوَانِهِ، وَ ذَرِیعَةً إِلَى مَغْفِرَتِهِ، وَ طَرِیقاً إِلَى جَنَّتِهِ، وَ خَفِیراً مِنْ نَقِمَتِهِ، وَ أَمْناً مِنْ غَضَبِهِ، وَ ظَهِیراً عَلَى طَاعَتِهِ، وَ حَاجِزاً عَنْ مَعْصِیَتِهِ، وَ عَوْناً عَلَى تَأْدِیَةِ حَقِّهِ وَ وَظَائِفِهِ. حَمْداً نَسْعَدُ بِهِ فِی السُّعَدَاءِ مِنْ أَوْلِیَائِهِ، وَ نَصِیرُ بِهِ فِی نَظْمِ الشُّهَدَاءِ بِسُیُوفِ أَعْدَائِهِ، إِنَّهُ وَلِیٌّ حَمِیدٌ  

.چون به دعا آغاز مى‏کرد نخست خداى عز و جل را با چنین عبارتهاى حمد و ثنا مى‏گفت

حمد و سپاس خداى را،آن نخستین بى پیشین را و آن آخرین‏ بى پسین را،خداوندى را که دیده بینایان از دیدارش قاصر آید و اندیشه‏ واصفان از نعت او فروماند.آفریدگان را به قدرت خود ابداع کرد و به‏ مقتضاى مشیت خویش جامه هستى پوشید و به همان راه که ارادت او بود روان داشت و رهسپار طریق محبت خویش گردانید.

چون ایشان را به پیش راند،کس را یاراى واپس گراییدن نبود،و چون واپس دارد،کس را یاراى پیش تاختن نباشد.

هر زنده جانى را از رزق مقسوم خویش توشه‏اى معلوم نهاد؛آن‏ سان که کس نتواند از آن که افزونش داده،اندکى بکاهد و بر آن که‏ اندکش عنایت کرده،چیزى بیفزاید.

سپس هر یک از آدمیان را عمرى معین مقرر کرد و مدتى محدود که با گامهاى روزها و سالهایش مى‏پیماید،تا آنگاه که به سر آردش؛آن سان‏ که چون آخرین گامها را بر دارد و پیمانه عمرش لبریز شود،او را فرو گیرد:یا به ثواب فراوانش بنوازد،یا به ورطه عقابى خوفناکش‏ اندازد،تا بدکاران را به کیفر عمل خویش برساند و نیکوکاران را به‏ پاداش کردار نیک خویش و این خود عین عدالت اوست.

منزه و پاک است نامهاى او و ناگسستنى است نعمتهاى او.کس را نرسد که او را در برابر اعمالش باز خواست کند و اوست که همگان را به‏ باز خواست کشد.#(1) حمد و سپاس خداوندى را که اگر معرفت حمد خویش را از بندگان‏ خود دریغ مى‏داشت،در برابر آن همه نعمتها که از پس یکدیگر بر آنان‏ فرو مى‏فرستاد،آن نعمتها به کار مى‏داشتند و لب به سپاسش‏ نمى‏گشادند،به رزق او فراخ روزى مى‏جستند و شکرش نمى‏گفتند.و اگر چنین مى‏بودند از دایره انسانیت برون مى‏افتادند و در زمره‏ چارپایان در مى‏آمدند.چنان مى‏شدند که خداى تعالى در محکم تنزیل‏ خود گفته است:«چون چارپایانند،بل از چارپایان هم گمراه‏تر.»#(2)

حمد و سپاس خداوندى را که خود را به ما شناسانید و شیوه‏ سپاسگزارى‏اش را به ما الهام کرد و ابواب علم ربوبیت خویش را به‏ روى ما بگشاد و ما را به اخلاص در توحید او راه نمود و از الحاد و تردید در امر وى به دور داشت.او را سپاس گوییم،چنان سپاسى که چون در میان سپاسگزارانش زیستن گیریم،همواره با ما باشد و به یارى آن از همه آنان که خواستار خشنودى و بخشایش او هستند گوى سبقت‏ بربایم.آن چنان سپاسى که تابشش تاریکى وحشت افزاى گور بر ما روشن گرداند و راه رستاخیر براى ما هموار سازد و در آن روز که هر کس‏ به جزاى عمل خویش رسد و بر کس ستم نرود و هیچ دوستى از دوست‏ خویش دفع مضرت نتواند و کس به کس یارى نرساند،چون در موقف‏ بازخواست ایستیم،منزلت ما برافرازد و بر مرتبت ما بیفزاید .

حمد و سپاسى آنچنان که نوشته در نامه عمل ما به اعلى علیین فرا رود و فرشتگان مقرب بر آن گواهى دهند.

حمد و سپاسى آنچنان که در آن روز که دیدگان را پرده حیرت‏ فرو گیرد،دیدگان ما بدان روشنى گیرد و در آن روز که گروهى سیه‏روى‏ شوند،ما سپیدروى گردیم.

حمد و سپاسى آنچنان که ما را از آتش دردناک خداوندى برهاند و در جوار کرمش بنشاند.

حمد و سپاسى آنچنان که ما را با فرشتگان مقرب او همنشین سازد و در آن سراى جاوید که جایگاه کرامت همیشگى اوست با پیامبران‏ مرسل همدوش گرداند.

حمد خداوندى را که سیرتها و صورتهاى پسندیده را براى ما برگزید و روزیهاى خوش و نیکو را به ما ارزانى داشت.خداوندى که ما را آن گونه برترى داد که بر همه آفریدگان سلطه یابیم،چندان که به‏ قدرت او هر آفریده فرمانبردار ماست و به عزت او در ربقه طاعت ما.

سپاس خداوندى را که جز به خود،در نیاز را به روى ما فرو بست.

چگونه از حمد او بر آییم؟کى سپاسش توانیم گفت؟نمى‏توانیم،کى‏ توانیم؟

حمد خداوندى را که در پیکر ما ابزارهایى نهاد که توان بست و گشادمان باشد و به نعمت روح،زندگیمان عنایت فرمود و اندامهایى داد که به نیروى آنها کارها توانیم ساخت و ما را از هر چه خوش و گوارنده‏ است روزى داد و به فضل خویش بى‏نیاز گردانید و به من و کرم خود سرمایه بخشید.و تا فرمانبردارى و سپاسگزاریمان بیازماید،به کارهایى‏ فرمان داد و از کارهایى نهى فرمود.چون از فرمانش سر برتافتیم و بر مرکب عصیان برنشستیم،به عقوبت ما نشتافت و در انتقام از ما تعجیل‏ روا نداشت،بلکه به رحمت و کرامت خویش ما را زمان داد و به رأفت و حلم خود مهلت عطا فرمود،باشد که بازگردیم.

حمد و سپاس خداوندى را که ما را به توبه راه نمود.و اگر پرتو فضل‏ او نبود،هرگز بدان راه نمى‏یافتیم.و اگر از فضل او تنها به همین یک‏ نعمت بسنده مى‏کردیم،بازهم دهش او به ما نیکو و احسان او در حق ما جلیل و فضل و کرمش بس کرامند مى‏بود،که روش او در قبول توبه پیشینیان نه چنین بود.ما را از هر چه فراتر از تاب و توانمان بود معاف‏ داشت و جز به اندازه توانمان تکلیف نفرمود و جز به اعمال سهل و آسانمان وا نداشت،تا هیچ یک از ما را عذرى و حجتى نماند.

هر که از ما سر از فرمانش برتابد،کارش به شقاوت کشد و آن که به‏ درگاه او روى کند،تاج سعادت بر سر نهد.

حمد و سپاس خداى را،بدان سان که مقرب‏ترین فرشتگانش و گرامى‏ترین آفریدگانش و ستوده‏ترین ستایندگانش مى‏ستایند.

حمدى برتر از هر حمد دیگر،آن سان که پروردگار ما از همه آفریدگان‏ خود برتر است.

حمد باد او را به جاى هر نعمتى که بر ما و بر دیگر بندگان در گذشته و زنده خود دارد،به شمار همه چیزها که در علم بى‏انتهاى او گنجد و چند برابر نعمتهایش،حمدى بى‏آغاز و بى‏انجام و تا روز رستاخیز،حمدى‏ که حدى و مرزى نشناسد و حسابش به شمار در نیاید و پایانش نبود و زمانش در نگسلد.حمدى که ما را به فرمانبردارى و بخشایش او رساند و خشنودى‏اش را سبب گردد و آمرزش او را وسیله باشد و راهى بود به‏ بهشت او پناهگاهى بود از عذاب او و آسایشى بود از خشم او و یاورى بود بر طاعت او و مانعى بود از معصیت او و مددى بود بر اداى حق و تکالیف‏ او.حمدى که ما را در میان دوستان سعادتمندش کامروا کند و به زمره‏ آنان که به شمشیر دشمنانش به فوز شهادت رسیده‏اند درآورد.انه ولى‏ حمید.

پى‏نوشتها

1.اشاره است به این آیه: «لا یسئل عما یفعل و هم یسئلون (سوره 21/آیه 23)

.2 ان هم الا کالانعام بل هم اضل سبیلا (سوره 25/آیه 44)

حرکت نمادین کاروان شاهچراغ (ع) در چند پرده

پرده ی اول (انتقاد)

ورود نمادین کاروان شاهچراغ (ع) به شیراز و یکصد انتقاد

پریروز ششم زیعقده به مناسبت دهه کرامت و بزرگداشت مقام شامخ احمد بن موسی (ع) حرکت نمادین کاروان آن بزرگوار به نمایش گذاشته شد. تعدادی نفرات شتر، تعدادی اسب، ساز و دهل، به همراه تعدادی از مردان و زنان که با لباس های شبیه خوانی از طرف اداره ی ارشاد استان فارس مدیریت شده بودند، این کاروان را تشکیل می دادند. این کاروان از تالار ابوریحان دروازه کازرون حرکت و مقصد آنان هم صحن شاهچراغ (ع) بوده است. در حین حرکت رجز خوانی هایی هم از طرف افرادی که در نقش قتلغ و سپاهیانش بودند، اجرا می شد.اگر چه اینگونه حرکات و به نمایش گذاشتن صحنه هایی از حرکات و رفتار آن بزرگواران خوب است، اما مواردی هم مورد نقد قرار گرفته است که به برخی از آن ها اشاره می شود.

1 - دهه ی کرامت بیشتر به تولد سه تن از بزرگوارانی که در ایران مزار دارند پرداخته می شود. حضرت امام رضا (ع)، حضرت فاطمه ی معصومه (س) و حضرت احمد بن موسی (ع). حال اگر تولد حضرت احمد بن موسی (ع) هم در این ایام نباشد برای این بزرگواران به مناسبت تولد جشن می گیرند و یا به طریقی جهت بزرگداشت مقام شامخ ولایت بزرگداشتی برگزار می شود. به عبارتی در این ایام جشن گرفته می شود. حضرت احمد بن موسی (ع) به اتفاق برادران و خواهران و کسانش، برای دیدار برادر برگوارش حضرت امام رضا (ع) از مدینه حرکت می کنند تا خودشان را به خراسان برسانند. وقتی به شیراز می رسند، قتلغ حاکم شیراز که از مزدوران مامون خلیفه ی عباسی بود مانع حرکت ایشان می شود. در این برخورد که به جنگ و ستیز می انجامد و در نهایت حضرت احمد بن موسی (ع) به شهادت می رسند. پس اگر بخواهیم حرکت کاروان احمد بن موسی (ع) را نشان بدهیم، هیچ کاری برای بزرگداشت و تولد انجام نداده ایم. از نگاه دیگر هم نوعی به مردم القاء کرده ایم که این ایام مربوط به ورود ایشان است.

2 - کاش اداره ی محترم ارشاد فارس قبل از اقدام این حرکت با گروه های تعزیه مشورت می کرد و با هم اندیشی یکدیگر یک کار زیبا تری انجام می دادند.

3 - غیر از افرادی که از گروه تعزیه ی چهارده معصوم (ع) شیراز شرکت کرده بودند، مابقی افراد از جوانان و نوجوانان دختر و پسری بودند که بعداً متوجه شده بودیم از تئاتر ابوریحان و یا جاهای دیگر بودند. این افراد در این زمینه توجیه نشده بودند که در لباس کاروانی شرکت می کنند که از دید شیعه مقدس و با ارزش هستند، لذا در لباس تعزیه که تجلی دهنده ی لباس اولیاء و انبیاء هستند، نباید حرکات زننده و غیر اخلاقی داشته باشیم. انگاری دخترها و پسرها توجه نمی کردند که در لباس چه شخصیت هایی هستند.  

 

4 - بی نظمی و بی برنامگی در این حرکت موج می زد. 

5 - حضرت شاهچراغ (ع) در بدو ورودش به شیراز جوانی در حدود 25 ساله بود. فردی که نقش ایشان را در این کاروان بر عهده داشت سنی بالای 50 سال داشت. 

6 - موسیقی که از طرف چند تن از افرای که به عنوان گروه موسیقی دعوت شده بودند هیچ مناسبتی با موسیقی که در دستگاه های شادی آیینی نواخته می شود نداشت. گاهی صدای ساز و ناقاره شنیده می شد و برخی از افراد بیرونی هم از این فرصت استفاده کرده و به رقص و چوب و ترکه پرداخته بودند.

7 - قرار بود که با رسیدن به صحن شاهچراغ (ع) در جلوی جمعیت با نظم بنشینیم و همراه با برنامه های صحن باشیم، یکی از مسوولین گفت که چون نمی شود نظم را رعایت کرد، بهتر است برگردیم. در حین برگشتن می توانستند یک اتوبوسی از شرکت واحد بگیرند و ما را به سمت مبداء که تالار ابوریحان در دروازه کازرون بود برسانند، اما اینگونه نشد و دوباره با همان ترکیب و در معرض دید عموم که هر کسی چیزی به ما می گفت! با پای پیاده به سمت دروازه کازرون حرکت کردیم. 

8 - در اطلاع رسانی از اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی و گروه تئاتر ابوریحان نام برده شده و هیچ نامی از گروه تعزیه ی چهارده معصوم (ع) شیراز به میان نیامد.

فعلاً به همین بسنده می شود تا در دیدار حضوری با مسوولین به آن پرداخته شود.

پرده ی دوم (معرفی)

چگونه حضرت احمد بن موسی (ع) به شهادت رسیدند؟

وقتی حضرت احمد بن موسی (ع) در یک کاروانی متشکل از خواهران و برادران به قصد دیدار برادر از مدینه به سمت خراسان حرکت کرد، در شیراز توسط قتلغ که خود از مزدوران مامون خلیفه ی عباسی بود مورد بی حرمتی قرار گرفته و در یک جنگی که بین مردان کاروان حضرت احمد بن موسی (ع) و سپاهیان قتلغ اتفاق می افتد، جناب ایشان به شهادت می رسند.

پرده ی سوم

شاهچراغ یعنی چه؟

بعد از شهادت حضرت احمد بن موسی (ع)، قبر ایشان تا زمان عضدالدوله دیلمی از حاکمان فارس، به صورت مخفی بوده است. در نزدیکی مزار ایشان پیرزنی زندگی می کرد. این پیرزن هر شب نوری را در نزدیکی محل زندگی خودش مشاهده می کند. این جریان را به طریقی به امیر عضدالدوله دیلمی گزارش می دهد. عضدالدوله دیلمی شبی را میهمان پیرزن می شود تا از حقیقت ماجرا مطلع شود. امیر در منزل پیرزن به خواب می رود. در انتهای شب که پیرزن چراغ و نوری را مشاهده می کند، برای مطلع کردن امیر به او می گوید: شاه، چراغ، شاه، چراغ.  منظور او این بود که شاه، چراغ را مشاهده کن. امیر عضدالدوله دیلمی دستور می دهد همان مکان را بکنند. بعد از کندن متوجه قبری می شوند. وقتی وارد قبر می شوند با پیکری تازه روبرو می شوند و از انگشتری که در دست داشت متوجه می شوند ایشان حضرت احمد بن موسی (ع) است. به همین مناسبت از آن زمان تا به حال به شاهچراغ (ع) هم معروف شده است.

پرده ی چهارم

نه تنها حضرت احمد ابن موسی (ع) در قالب کاروانی متشکل از خواهران و برادران برای دیدار برادر از مدینه به سمت خراسان حرکت کرد، بلکه حضرت معصومه (ع) هم به قصد دیدار برادر از راه دیگری که به ساوه می رسید وارد ایران شد و در ساوه مریض می شوند. ایشان به سمت قم می آیند و در قم هفده روز بیشتر زندگی نمی کنند که رحلت می کنند. ایشان در قم دارای مزاری است که مشتاقان به دیدارش می روند و کریمه ی اهل بیت حضرت فاطمه ی معصومه (س) را زیارت می کنند.

پرده پنجم

تعزیه ای هم مربوط به حضرت شاهچراغ (ع) وجود دارد که برخی از تعزیه خوانان، این تعزیه را هرساله اجرا می کنند. یکی از گروه های تعزیه ای که این تعزیه را با دقت و تبحر خاصی اجرا می کنند، گروه تعزیه ی چهارده معصوم (ع) شیراز (شهرک سعدی) است.  به جرئت می توانیم ادعا کنیم که گروه تعزیه ی چهارده معصوم (ع) شیراز در زمینه اجرای تعزیه و نمایش آیین های ملی و مذهبی یک سر و گردن بالا تر از همه ی گروه هایی است که تا کنون کار آن ها را مشاهده کردم.

نسخه ی تعزیه حضرت شاهچراغ (ع) با این مصرع پیش خوانی مربوط به امام رضا (ع)شروع می شود.  بر مشامم می رسد بوی غریب الغربا