این مرام ماست در ره عشق سر از بدن جدا

چه صحنه های عجیبی! نه این نمی شود! گفتم برای شمر گریه کنم یا امام حسین(ع)! گفت: نه آن نمی شود! اینجا دگر هزار سال نمی شود! تاریخ نیست! منبر و روضه الشهدا نیست! این از آنلاین هم نزدیکتر است! ببین چگونه سر ما را می برند! آنوقت تو نشسته ای برای حساب بانک ها کیسه دوخته ای! گفتند: بس است، نه این و نه آن نمی شود!!!

سر به آستانت نهادیم تا بدانی سر به آستانیم ماهنوز

به یاد شهید محسن حججی

راهش جاودان

سر به آستانت نهادیم تا بدانی سر به آستانیم ماهنوز

سر به کویت داده ایم تا بدانی سر به داریم ما هنوز

آقای علی لاریجانی می گوید: نمی توان از این وزرا انتظار انقلاب اقتصادی داشت!

نمی دانم چرا دکتر علی لاریجانی اینگونه تفسیر می کند و شاید راهی باز می کند که همه ی وزرا بدون هیچگونه پرسش و پاسخی به وزارت دعوت بشوند. اینکه این وزرا (منظور وزرای انتخابی دولت دوازدهم) نمی توانند انقلابی در اقتصاد کشور ایجاد بکنند یک حرف چرند و تفسیر و پیش بینی غلطی است که برای آینده مدیرتی کشور خطرناک است. ما برای انتخابات  به ویژه ریاست جمهوری کلی سرمایه مادی و معنوی هزینه می کنیم تا با انتخابی اصلح کشور را در همه ی زمینه ها به پیش ببریم.  به فرموده  امام راحل، مجلس در راس امور است. این مجلس است که می تواند با تحقیق و سوال و ابزارهای قانونی دیگری که دارد، نگذارد وزرای نامطمئن و راکد به صندلی وزارت خانه راه پیدا کنند. این کشور احتیاج به یک انقلاب اقتصادی دارد. انقلابی که بتواند مشکلات بیکاری، اشتغال، بی خانمانی، فقر و بدبختی را در جامعه ریشه کن کند. مدیرانی که خود با رشوه و پارتی و دور زدن قانون و چپاول در بیت المال و نشستن در منازلی که بویی از فقر و بدبختی در آن دیده نمی شود، نمی توانند ریشه فقر و بیکاری را از بین ببرند. چگونه ادعا می کنیم که ریشه بیسوادی را در جامعه ریشه کن کردیم، در اقتصاد هم می توان انقلابی عمل کرد. انقلابی عمل کردن، مرد عمل و انقلابی می خواهد. مردی که مرید حزبش نباشد و به فکر مردم باشد. مردی که دستانش به کجی و غارت بیت المال آلوده نباشد. مردی که فکر و علم اقتصادی داشته باشد. این اقتصاد در همه زمینه ها جاری و ساری باشد. در علوم پزشکی، در علوم نظامی، در علوم انسانی، و به ویژه در علوم اقتصادی باید وزیری مدیر و مدبر داشته باشیم.
غیر از اقتصاد که کمر هر آدم متدین و راست اندیش را شکسته است، فقر فرهنگی هم چالشی بزرگ است که ما را از انقلاب 57 دور کرده است. نمی دانم علما چطور ساکت نشسته اند و هیچ نمی گویند. در زمان رژیم پهلوی اگر یک مورد ناسازگاری با اسلام عزیز در جامعه پیدا می شد، زمین را به آسمان گره می زدند و با حبس و تبعید خودشان را درگیر می کردند تا مثلا فلان قانون ناصوابی وارد مجلس نشود و به تصویب نرسد، چگونه اوضاع بد فرهنگی را امروزه تامل و تحمل می کنند. امروزه بدحجابی بیداد می کند. همین روزها هست که شاهد بی حجابی و بی عفتی لخت و عور زنان در جامعه باشیم. چه کسانی از این اوضاع سود می برند؟ نمی دانم این جمله به درد امروز جامعه ما می خورد که: «به اول زمانه ، خلق خفته بودند و علما بیدار؛ امروز علما خفته اند و خلق مرده ؛ سخن خفته ، مرده را چه سود دارد؛ اما این ، آن روزگار است که رای خلایق تباه شده است و مردم هم بدنیت گشته اند. تا بیم و سیاست سلطان و پادشاه نباشد، خلق بر طاعت و صلاح نباشند.»