مسلم بن عقیل را می توان با ظریف مقایسه کرد!

     این روزها ناخوداگاه آدم به یاد حج و حاجی و عرفه و مسلم ین عقیل (ع) و حج ناتمام سیدالشهدا (ع) می افتد. زیباترین لحظه ها و خلق زیبایی های تابلوی کربلا از همین روزها شکل می گیرد. مسلم بن عقیل یکی از این پیش قراولانی است که دست هنرمند روزگار به طراوت زیبایی خودش روی تابلو می نگارد. او سفیری است که پیام رهبرش را به کوفیان در شک و تردید می رساند. همان کوفیانی که با تمام یقین نامه ها فرستاده و از ارباب معرفت روزگارشان دعوت کرده بودند تا به کوفه بیاید و سمبل و سایبانی برای آنان باشد تا هر که عطش زیبا زندگی کردن را دوست دارد  در کنارش زندگی کند. اما بگذریم که همه می دانیم و می دانند که چه شد! 

     نمی دانم ظریف هم می تواند جا پای مسلم بگذارد! البته کوفیان همه مسلمان بودند و ابن زیاد در کنارشان بود که ترفند و حیله های عمروعاص را خوب بلد بود. مردم کوفه کیسه های زر دیدند و آوازی که لشکر شام در راه است. اما آمریکا مسیحیانی هستند که چشم موسی را دور دیده و گاو سامری را ! نه نه زبانم ...  این طور نیست. ظریف می تواند که پیام رهبرش را به کرسی بنشاند. گیرم که این چند روز هم بگذرد، محرم می آید. سیه جامگانی که دل در گرو یار دارند. آنجا ما به یاد کربلا اشک می ریزیم و سینه هایمان را مالامال از عشق اباعبدالله (ع) می کنیم.

     مسلم پسر عقیل و عمویش على ( ع) و مادرش علیه و نوه ابوطالب است. او پسر عموى امام حسین (ع ) و نماینده او به کوفه براى بررسى اوضاع و بیعت گرفتن از مردم بود.

     حضرت مسلم بن عقیل (ع)در زمان خلافت عمویش حضرت علی (ع) از جانب وی متصدی منصب‌های نظامی در لشکر اسلام بود. در دوران حضرت امام حسن  (ع) در خدمت او بود. سپس در زمان حضرن امام حسین (ع) وی به عنوان نماینده و برای بررسی اوضاع و گرفتن بیعت از مردم کوفه، عازم این شهر شد و توانست از ۱۸ هزار نفر بیعت بگیرد. در میان این افراد می‌توان به شخصیت‌هایی همچون «شبث ‏بن ربعی‏» و «سلیمان‏ بن صرد» و «مسیب ‏بن نجبه‏» نام برد. با عوض شدن والی کوفه نعمان بن بشیر و سر کار آمدن ابن‏ زیاد شرایط برای فعالیت مسلم سخت گردید و والی در صدد سرکوب فعالیت‌های وی برآمد.