برای شورای شهر شیراز کاندید می شوم!

من نفس می کشم پس زنده ام!

شیراز ما شهر پر رمز و رازی است. هرگاه از طرف جاده تهران به سمت شیراز می آیم، یعنی از دره الله اکبر به شیراز نگاه می کنم یا از  بلندی های کوه چهل مقام و یا گهواره دید به شیراز نگاه می کنم، احساس عجیبی به من دست می دهد. گاهی احساس غرور می کنم. از یک طرف آرامگاه سعدی و حافظ به نظرم جلوه می کنند و از طرفی باغ های کوچک و بزرگی که ریه های شهرمان را صاف و شفاف می کنند. آثار باستانی، مقبره های بزرگان، موزه ها، بازارها و همه همه به شهرمان زینت بخشیده اند. گذشته از همه ی این چشم انداز ها، امامزادگانی که در شیراز قرار دارند یک جلوه روحانی به شهر داده است. در راس امامزادگان، آرامگاه احمد بن موسی – شاهچراغ (ع) از یک جایگاه ویژه ای برخوردار است. از آن زمانی که مقام معظم رهبری شهر شیراز را سومین حرم اهل بیت خواندند، دیگر نگاه ویژه ای را هم می طلبد.

در کنار این همه زیبایی ها، گاهی وضعیت های نازیبا هم به چشم می خورد که جمع این دو مقداری مشکل است. نازیبایی ها، اعمال و رفتار ما در نگهداری شهری است. در برخی از جاها دیده می شود که دست اندازهای شهری مانع نگاه زحمات بعد از انقلاب تا کنون می شوند. این شهر صدها سال دست به دست چرخیده تا به ما رسیده و ما هم بایستی این امانت را به دیگران بسپاریم. از آن جایی که گفته اند " دیگران کاشتند و ما خوردیم، ما می کاریم و دیگران بخورند" یعنی همین. دیگران چه خوب کاشتند و ما هم باید بهتر از این عمل کنیم و به دست آیندگان بسپاریم. ما شاید نتوانیم افرادی همچون سعدی و حافظ را در دل این شهر تدفن کنیم، اگر چه شهدای ما کمتر از آن ها نیستند، اما می توانیم با تونل ها و متروهای زیرزمینی و ... به آیندگان بگوییم آری ما هم توانستیم. از آنجا که ما نفس می کشیم پس زنده ایم، زنده بودن نیاز به ریه های سالم امنیت فکر و روح سالم دارد. پس شهرمان که خانه مان است را باید پاکیزه نگه بداریم تا  نفس در ریه هایمان به خس خس نیفتد و خون در رگها به راحتی جریان داشته باشد. من با شناختی که از شهر و شهرسازی دارم شاید بتوانم به فضل الهی در زمینه پیشرفت شهرمان تلاشی داشته باشم. 

                                                              انشاءالله