از سید الساجدین تا سید العابدین

سالروز شهادت حضرت امام زین العابدین (ع) صاحب صحیفه ی سجادیه تسلیت باد. حضرت امام زین العابدین (ع) که در حوادث عاشورا زنده ماند تا به همراه عمه اش حضرت زینب (س) مروج دین ناب محمدی باشند، به روایت در چنین روزی به شهادت می رسند. حضرت امام زین العابدین انسان را به یاد اسارت، شهادت، شجاعت، و خطبه خوانی در حضور یزید و یزیدیان می اندازد. امام زین العابدین به ما و همه ی انسان های آزاده می آموزد که می توان پس از هر حادثه ی دردناکی مدیریت بحران داشت. می توان تن به اسارت داد اما یک گام از ارزش های الهی عقب نشینی نکرد. او به همراه عمه اش زینب به ما آموختند که در سخت ترین شرایط می توان خدا را فراموش نکرد. حضرت امام زین العابدین (ع) پس از واقعه ی عاشورا هرگاه می دیدند که حیوانی را ذبح می کنند، می پرسیدند: او را آب داده اید!!! او وقتی به آب می رسید به یاد لبان تشنه ی حضرت اباعبدالله الحسین (ع) می افتاد و اشک از چشمانش سرازیر می شد. حضرت امام زین العابدین (ع) پل ارتباط بین کربلا و پس از آن است. همواره در دعا و عبادت و سجده به سر می برد. ایشان زیباترین دعاها را در کتابی به نام صحیفه ی سجادیه بیان کرد. شاید در گذشته وقتی اخبار شهادت مردان بی بدیل صدر اسلام را می شنیدیم چندان باورمان نمی شد که انسان هایی باشند تا در راه حق و حقیقت سر از پای نشناسند و در راه جانان به مسلخ عشق بروند و جان به جان آفرین تسلیم کنند. بعد از انقلاب مردان و زنان دیار ما چنان کردند که تمامی شک و شبهه را برطرف نموده و به چشم دیده و دل مشاهده کردیم که می شود تا پای جان در راه دوست فداکاری نمود. شهادت استاد اخلاق، مهذب نفوس،مرد قلم و محراب، خالق آثاری همچون: گناهان کبیره، بندگی، راز آفرینش، ایمان، نفس مطمئنه، بندگی راز آفرینش، عدل، اخلاق اسلامی، آدابی از قرآن، سرای دیگر، هشتاد دو پرسش، آدابی از قرآن، رازگویی و قرآن، قلب قرآن، حقایقی از قرآن، معراج، قیامت و قرآن، نبوت، امامت، فاطمه ی زهرا (س)، زینب کبری (س)، و سید وسالار شهیدان انقلاب استان فارس حضرت آیت الله دستغیب را هم به امت مسلمان ایران اسلامی تسلیت عرض می نمائیم. اگر چه در طول تاریخ تشیع، در هر کوی و برزن مردان و زنانی بودند که در مقابل سیاست های حاکمان طاغوت می ایستادند و اسارت و مهاجرت و شهادت آنان را از راه اصیلی که انتخاب نمودند باز نمی داشت، اما این انقلاب اسلامی ایران در سال ۵۷ بود که به رهبری یکی از فرزندان پاک آل اطهار حضرت امام خمینی عزیز (ره) راه را بر همه ی عاشقان و عارفان باز گذاشت تا قطره ای از دریای بیکران اسلام ناب محمدی را برای جهانیان به ارمغان بیاورد. مردان و زنان مجاهدی پای در رکاب امامشان گذاشته و در این راه او را یاری نمودند. یکی از این مردان حق حضرت آیت الله دستغیب بود. آیت الله دستغیب مرد ایمان و عمل و تقوا بود.  

او در تمامی رفتارش هندسه ی دولت اسلامی را ترسیم می کرد. لحن گفتارش، شیرینی بیانش، فلسفه ی کلامش، نگاه عمیق و بصیرت وجودش باعث شد تا خیل عظیم مشتاقان از زبان او کلام امام راحل را درک و هضم نمایند. خیل عظیم جوانان و تحصیل کردگان به کتاب هایش روی آورده بودند. گناهان کبیره برای هر نوجوان و جوانی که در آن روزگار دوران انقلاب را پشت سر می گذاشت و شک و شبهه، جنگ درونی افراد را رقم زده بود، کارگشا بود. با خواندن بند بند گناهان کبیره سر تا پایمان را محک می زدیم و در کاسه ی ترازو قرار داده و خودمان را می سنجیدیم که تا چه مقدار در لجنزار کثافات فرو رفته و به مرور از آن وادی خروج و به اهل ایمان می پیوستیم. با خواندن عدل الهی نور در قلبمان درخشیدن می گرفت و از تمام تار و پودهایی که بند بند سلول هایمان را فرا گرفته بود، رهایی می جستیم. اخلاق اسلامی به تن ما جامه ی زیبا می پوشاند.