گلزار شهدای شهرک سعدی شیراز

   گلزارشهدای شهرک سعدی شیراز   

 عصر پنجشنبه یا صبح جمعه که می شه آدم دوست داره یه سری به قبرستون محلش بزنه. وقتی وارد قبرستون که می شی انگار به یه دنیای دیگه ای پا گذاشتی.آدمای داغدار که غمبرک زده اند.کسانی که عزیزا و جووناشونو از دست دادن و با یه بغل گریه وارد می شن.  روی قبرا که می ری می بینی یکی داره آب می پاشه. یکی با دستاش قبرا رو دست می کشه. یکی خرما و شیرینی خیرات می کنه. یکی هم بر و بر به یه جایی زل زده و داره فکر می کنه. برای بعضی ها هم قبرستون بهترین جا برای دید و بازدیده. همه اینا یه طرف قبر شهدا یه طرف. آدم وقتی وارد گلزار شهدا که می شه بیشتر احساس آرامش بهش دست می ده.من که اینجوریم نمی دونم بقیه چه احساسی دارن. شهدا با نگاهشون با آدما حرف می زنن.من گهگاهی خیره می شم تو چشاشون .ولی زود چشامو بر می دارم. می دونم می خوان چی بگن واسه همین چون شرمنده می شم زیاد نمی تونم تو چشاشون خیره بشم.حق دارن اونا می خوان بگن شما بعد از ما چه کردید.البته من بعضی اوقات کم نمی آرم خوب تو چشاشون نگاه می کنم و جوابشون رو می دم.می گم ما خیابون ساختیم.ما اتوبان ساختیم. ما دست خیلی از فقرا رو گرفتیم . ما از موشک شهاب 3 گرفته تا نیروگاههای هسته ای و غیره وغیره وغیره ... البته وقتی می خام ترقیات دوره اسلامی را بگم دهنم خشک می شه.اونا بر و بر نگام می کنن و من جلدی از اونجا خارج می شم.چون زیاد بمونم دعوام می شه. می تر سم یه چیزایی بگن من طاقت نیارم و بخام جوابشون و بدم . اونوقت بد می شه.زود میام بیرون و با همین مرده های خودمون یه کمی سلام و چاق سلامتی می کنم تا شاید از سرم بپره و رو به راه بشم.اصلا وقتی می رم قبرستون نمی خوام از اونجا خارج بشم.