میلاد پیامبر اکرم (ص) و هفته وحدت گرامی باد

میلاد پیامبر اکرم (ص) و هفته وحدت گرامی باد 

بعضی از روزها ، شبها ، هفته ها ، ماهها و سالها از یک ویژگیهای منحصر به فردی برخوردارند.سالها مثل سال عام الفیل، سال 57 پیروزی انقلاب اسلامی، ماهها مثل ماه رمضان، هفته ها مثل هفته دفاع مقدس، هفته بسیج، هفته وحدت، روزها مثل روزعید و تولد هر کسی که بیشتر دوستش داریم. در بین بهترینها، میلاد پیامبران و امامان معصوم (ع) از یک لذّت مضاعفی برخوردار است. پیامبر عظیم الشان اسلام با تولدش نور و روشنایی را در جامعه تزریق کرد. کاخ کسری را فرو ریخت و جایگاه و پایگاهی بس فراتر از کاخ یعنی مسجد را بنا کرد. فرق مسجد و کاخ از زمین تا آسمان است. کاخ متعلق به یک نفر و همه در پیشگاه همان یک نفر سر فرود می آوردند. اما مسجد متعلق به خدا و افراد درون آن فقط و فقط به خدای سبحان سر تعظیم فرود می آورند و همه انسانها در پیشگاه خدا برابر و برادرند. پیامبر با تولدش به برادری و برابری ارزش داد. 

 

 اکثر آیات با کلمه "یا ایها الذین آمنو" " الذین آمنو" " یا ایها المومنون"  و از این قبیل خطابها برای کلیه جامعه بشری ابلاغ شد. آیات برای مردم به یک اندازه و یکپارچه توزیع شد. اما این مردم هستند که در برابر انجام اعمال دستورات خداوند ناموزون می شوند. خداوند به وسیله پیامبر به جامعه فهماند که همه آحاد مردم با هر رنگ و پوست و زبانی که هستند در برابر خداوند مساوی اند. تنها کسانی از ارزش بیشتری برخوردارند که تقوا داشته باشند. پیامبر سرچشمه همه خوبی هاست. سرچشمه همه زیبایی هاست. اهل تسنن روز 12 ربیع الاول و شیعیان روز 17 ربیع الاول را مصادف با تولد پیامبر می دانند. اختلاف این روزها چندان مهم نیست. مهم هفته وحدت است.  

 

این روزها بازار شعرهای سعدی و حافظ گرم است. در مجالس جشن و سوگواری که می رویم مداحان و مولودی خوانان از این فرصت استفاده کرده و گریزی به این شعرها می زنند.

چه غم دیوار امت را که دارد چون تو پشتیبان

چه باک از موج بحر آن را که باشد نوح کشتیبان

بلغ العلی به کماله کشف دجا به جماله

حسنت جمیع خصاله صلو علیه و آله

ویا این شعر حافظ که می فرماید:

ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد *** دل رمیده ما را رفیق و مونس شد

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت *** به غمزه مساله آموز سد مدرس شد

به بوی او دل بیمار عاشقان چو صبا *** فدای عارض نسرین و چشم نرگس شد

به صدر میکده ام می نشاند اکنون دوست *** گدای شهر نگه کن که میر مجلس شد

خیال آب خضر بست و جام اسکندر *** به جرعه نوشی سلطان ابوالفوارس شد

طرب سرای محبت کنون شود معمور *** که طاق ابروی یار منش مهندس شد

لب از ترشح می پاک کن برای خدا *** که خاطرم به هزاران گنه موسوس شد

کرشمه تو شرابی به عاشقان پیمود *** که علم بی خبر افتاد و عقل بی حس شد

چو زر عزیز وجود است نظم من آری *** قبول دولتیان کیمیای این مس شد

ز راه میکده یاران عنان به گردانید *** چرا که حافظ از این راه رفت و مفلس شد

شعر سعدی که بی تردید در وصف پیامبر سروده شده، اما در شعر حافظ با شک و تردید باید نگاه کرد.شاید به خاطر دو بیت اول باشد که گوش هر شنونده ای را که با اوصاف پیامبر آشنا باشد، برای این روزها مناسب می دانند. بیشتر مداحان و مولودی خوانان هم دو بیت اول را بیشتر نمی خوانند. انگاری این دو بیت با بقیه ابیات تفاوت شعری مخصوصا در معنی احساس می شود. این شعر را حافظ برای شاه شجاع که به آن خیلی ارادت داشته بود نوشت. سلطان ابوالفوارس هم لقب شاه شجاع بوده است. برخی از شعرهای حافظ همانند شعری که در باره امام علی (ع) سروده شده با این مطلع:" ای دل غلام شاه جهان باش و شاه باش *** پیوسته در حمایت لطف الاه باش" می گویند که به هیچ روی نشانی از شعر حافظ دیده نمی شود. در اینجا غزل صورت روضه خوانی به خود گرفته است. از کلام محتشمانه و لطیف و پر عمق حافظ به دور است. حدس می زنند که از شعرهایی است که به حافظ نسبت داده اند. 

به هر روی ما با شعر سعدی در وصف پیامبر لذت می بریم. همچنین دو بیت اول شعر حافظ هم در این روزها ستودنی است. سعدی سنی مذهب و حافظ شیعه است. سعدی و حافظ دو شاعر شیعه و سنی که ایران و جهان به آن دو افتخار می کنند. کاش از این دست شیعه و سنی بیش از این داشتیم.